Pamięć kamieni
Eglise Saint Pierre des Pénitents Blancs à Rabastens
Kościół zbudowany w 1468 roku. Sześcioprzęsłowa nawa, bez transeptu, kończy się trzydniową apsydą. Do ścian bocznych zbudowano siedem kaplic. Dzwonnica ma u podstawy czworoboczną wieżę, potem ośmioboczną, przeprutą ośmioma półkolistymi przęsłami, zwieńczoną iglicą. Wieża ta jest ostatnią pozostałością kościoła romańskiego.
Na piętrze empora, która również wychodzi na nawę obniżonym łukiem ozdobionym wystającymi gzymsami i rozciętą kamienną emporą. Trybuna ta bardzo dobrze wpływa na zmniejszenie nieco chłodnej jednolitości linii nawy.
Gotycki kościół z romańską dzwonnicą. Pierwotnie był to kościół romański, ale rozbudowa osiedlonej w nim wspólnoty chrześniaków doprowadziła do rozbudowy, która była całkowitą przebudową od 1468 roku. Kwadratowy dzwon u podstawy, zakończony u góry ośmiobokiem przeprutym ośmioma półkolistymi przęsłami
Kościół parafialny jest stary i piękny; siedem kaplic wokół niego jest bardzo odpowiednio udekorowanych. Ołtarz główny, a także panele ambony, wykonane są z ciemnozielonej serpentyny, która prawdopodobnie została zabrana z kamieniołomu w kraju, dziś niewykorzystana, a nawet nieznana. W tym samym kościele można zobaczyć kilka obrazów, z których najbardziej niezwykłe to Chrystus i Kaznodzieja św. Jana.
Kościół ten składa się z jednej nawy 30m. 36 długości w pracy, 7 m. szeroki i 11 m. 35 wysokości pod trapezem. Nawa bez transeptu zakończona jest od wschodu trójboczną absydą, a od zachodu ścianą prostą lub szczytem; podzielony jest na sześć przęseł: chór i prezbiterium zajmują dwa przęsła górne. Pod pozostałymi przęsłami otwarte z każdej strony ostrołukowe łuki, które dają dostęp do kaplic opartych o ściany boczne, trzy od południa i cztery od północy. Sklepienia nawy głównej i kaplic są zbudowane z kamienia, wzmocnione podwójnymi łukami i ozdobione pryzmatycznymi żebrami z kluczami wyrzeźbionymi na skrzyżowaniu. Te żebra, jak to było wówczas praktykowane, opadają w miejscu na słabych ślepych lampach lub wisiorkach wyrzeźbionych w postacie i liście. Najprzyjemniejszy jest wygląd, jaki daje oczom regularność i lekkość tych sklepień.
Ściany poprzeczne kaplic występują na zewnątrz w formie grubych przypór, które wspierają mury i opierają się o sklepienia nawy. Inne przypory wspierają również solidne ściany chóru i absydy.
